84.

Ciągle śnią mi się różne różności. Darmowe kino.
Wolałabym jednak zapłacić za bilet, ale za to wybrać fabułę i obejrzeć film w całości.

Dziś między innymi chodziłam w glanach i obtarłam sobie stopy, bolało, oraz miałam najazd zielonoświątkowców na moją najbliższą okolicę. Przy okazji badania moczu na obecność bakterii musiałam zrobić posiew tegoż moczu na 36 szalek. I te stosy szalek prześladowały mnie przez pół nocy.

83.

Wybrane przez nas dla synka imiona mogą sie kojarzyć ze znanymi naukowcami (zwłaszcza jak ktoś zna nasze life science'owe zainteresowania).

Babcia (zaakceptowawszy): ale tak się zastanawiam, co wy zrobicie, jak on okaże się humanistą?


No cóż, niech no spróbuje pisać poematy, to wydziedziczę!

82.

Chyba jestem zbyt nerwowa, a przecież muszę się oszczędzać.
Ale jak tu nie dostać szału, jak schodzę na chwilę do babci, gadka-szmatka i nagle babcia wypala (a z głosu juz słyszę, że temat ją przeraża i w ogóle jak tak można, jakby się dowiedziała, że mój brat nie wiadomo jaką zbrodnię popełnił. Brat był sprytny i wyjechał daleko już dawno)
no więc babcia wypala: doniesiono mi (tak własnie powiedziała!), że brat na swoich zdjęciach ślubnych jakiś brzydki gest pokazał (czytaj: środkowy palec).
Tu jeszcze jedna dygresja: ślub wzięli cichcem i skromny, a kilkanaście zdjęć wrzucili na fejsa, babcia fejsa nie ma... owszem, pokazał palec, jak poszukałam to znalazłam... widać za dużo w necie siedzę, bo mnie to nie oburza jakoś, jest jeszcze drugie, gdzie tak, jak pokazuje się faka, oni pokazują palce serdeczne z obrączkami. To zapamietałam, i powiedziałam babci, że jej informator jest ślepy i pomylił palce.

Poszłam sobie i napisałam bratu na fejsie o sytuacji, że nie chce mi się za niego oczami świecić, więc niech zmieni ograniczenia prywatności. I pewnie by mi nerw nie skoczył, ale za moment dzwoni do mnie MOJA MAMA siedząca aktualnie na działce, i pyta, co to za afera z tymi zdjęciami, bo ŻONA BRATA się pyta... więc dawaj tłumaczyć mamie, która nie rozumie zawiłości fejsa a tym bardziej ustawień prywatności o co chodzi, że no tak, jej się nie wszsytkie zdjęcia podobały, ale ich sprawa (?) i czy ona ma zadzwonić do babci z tłumaczeniem. Tak z braku afery zrobiła się afera, a na pewno się zrobi, jak mama nie wytrzyma i jednak zadzwoni do babci.

Więc wkurza mnie:
- że wszyscy muszą o wszyskich wszystko wiedzieć w tym domu
- że babcia nie wie o co chodzi, ale robi konspirację, ja muszę jej tłumaczyć jakieś dziwactwa i świecić za kogoś oczami
- że ktos jest nadgorliwy i opowiada babci o zdjęciach, które prawdopodobnie obejrzał, chociaż nie były przeznaczone dla jego oczu... a jak już obejrzał, to po kiego grzyba zawracał babci głowę takimi pierdami (kontrowersyjne były dwa zdjęcia na dwadzieścia kilka), czego jedynym skutkiem będzie to, że babcia się zdenerwuje, zwłaszcza z jej skłonnościami do wymyślania nie wiadomo jakich scenariuszy? aaa no tak, nutka paparazzo się odezwała, czytam ploty to chociaż raz mogę sam/a sensację przekazać

A przy okazji denerwuje mnie też nadopiekuńczość mamy i babci, zadawanie w kółko tych samych pytań, od czasu do czasu przesłuchania godne hiszpańskiej inkwizycji (chociaż nie niespodziewane, jestem małomówna, to trzeba ze mnie wyduszać zeznania) i wymyślanie problemów oraz snucie czarnych scenariuszy, bo jak po pracy nie wróciłam jak zwykle do domu tylko poszłam z mężem się poszwendać po centrum handlowym, to juz na pewno nie żyję, miałam wypadek, porwali mnie - ale nie, nie zadzwoni, bo może śpię, albo się zdenerwuję, że one się niepotrzebnie denerwują, o czym i tak się dowiem, od tych wszystkich osób, które zostały obdzwonione, czy nie wiedzą co się ze mną dzieje. Naprawdę jestem już starą babą i nie musze dzwonić do mamy i babci, że będę później, bo po lekcjach zostanę u koleżanki. I jestem też wredna i czasem właśnie dlatego nie mówię, że mnie nie będzie, żeby się nie czuć jak nastolatka znowu. Tak przy okazji - babcia ceni mój rozsądek i odpowiedzialność, nie uważa mnie za postrzeloną gówniarę z milionem idiotycznych pomysłów na minutę. Ale co sobie nawymyśla, to jej.

Naprawdę rozumiem troskę, to jest fajne, że się interesują i pomagają, ale kiedy zrozumieją, że ja nie lubię nadmiaru pytań, że nie lubię jak się mnie traktuję jak trzylatka i że naciskana zamykam się w sobie. A mama najpierw powie, że babcia właśnie jej zadała serię męczących pytań, a potem podobną serię zada mnie. Zdziwiona, że się denerwuję :)

81.

Na przedostatnim USG nasze dziecko pokazało nam:


Nasza niecierpliwość jednak zwyciężyła i moglismy rozesłać smsy, że "Jak u Kate i Williama". Pierwsze co zobaczyliśmy, jak głowica dotknęła brzucha, to pięciopalczasta łapka :)
(klejnoty były zaraz następne, chyba musieliśmy mieć mocno sceptyczne miny, bo lekarz pokazywał nam je kilkukrotnie i jeszcze podkreślił płeć w opisie badania).

Chyba mamy już imię, nawet szybko poszło, ale jeszcze nie na 100%. Nasze imię musi spełniać kilka warunków, poza oczywistym, że musi sie podobać:
- nie może mieć polskich znaków ani grup literowych (ani innych "nietypowych" liter),  żegnajcie ś, dź, umlauty, -sławy, i -mierze

- dobrze, żeby było międzynarodowe, czyli albo w swojej oryginalnej wersji dało się w miarę łatwo wymówić w wielu językach, albo żeby miało swoją wersję w innych językach

- ale z drugiej strony imiona niepolskie jak Xavier, Kevin itd. w moim odczuciu używane w Polsce są pretensjonalne i wyglądają kiepsko zapisane w oryginalnej wersji i jeszcze gorze spolszczone, a dziecko będziemy rejestrować w Polsce (inna sprawa, że jest sporo imion, które podobają mi się w wersji zagranicznej, ale nie polskiej, np. David tak, Dawid - nie; Anette/Jeanette tak, ale Aneta i Żaneta - zupełnie... takie tam spaczenie;))

- nie może się negatywnie kojarzyć, np. z wujkiem-którego-imienia-nie-wolno-wymawiać (co najmniej jeden taki wujek i ciocia z każdej strony) + moje skojarzenia typu: Łukasz - czego szukasz; Tadeusz wajhę przełóż; Edek z fabryki kredek; Jurek  - ogórek, kiełbasa i sznurek; Kajetan - babcia miała psa Kajtka; Otis - producent wind; Algis - cjanobakterie... (naprawdę jest takie imię, ale chyba nie na polskiej liście :P)

- imię nie może w swoim wydźwięku mieć oczywistego odniesienia do boga i religii, a najlepiej, żeby w ogóle nie wywodziło się z tradycji chrześcijańskiej

- nie może się znajdować w top10, a najlepiej top20 aktualnie nadawanych imion, najlepiej nie tylko w Polsce (w podstawówce w jednej klasie miałam 4 Kasie i 6 Maćków, teraz podobnie jest z Julkami i Kubusiami)

- patrzymy też na to, czy ładnie brzmi z nazwiskiem, a nawet z drugim imieniem, bo chcemy nadać dwa (cóż, ostatnio na fejsie jakaś koleżanka prawiła, jakie to nadawanie podwójnych imion jest burżujskie)

- no i oczywiście nie ma w przyszłości zaszkodzić dziecku i musi się dać zarejestrować w Polsce. Plus musi brzmieć tak, żebym dzwoniąc rano do przychodni nie spędziła 3/4 rozmowy na literowaniu imienia dziecka.

Wbrew pozorom te warunki nie utrudniają szukania, przynajmniej wiemy, czego oczekujemy. Ciotka by się pewnie śmiała (chociaż już widzę jej poważną mine i ton głosu), że łał, my to jak prawdziwi naukowcy, nawet imię wybieramy z naukowym podejściem...

Oczywiście bardzo pomocna jest wikipedia, nie tylko polska. Również, żeby się pośmiać. Z Pężyrki i Dzirżyterga